Vic's voetbaltornooi

Vic's voetbaltornooi

Vic haastte zich naar het grote raam in de woonkamer. Nog eventjes, en ze zouden er zijn! Het was een wekelijkse traditie geworden — ééntje waar Vic altijd erg naar uitkeek. Zelfs zijn favoriete televisieprogramma over vechtende ruimtewezens en het snoepen van een ijsje liet hij eraan voorbijgaan. Dit was veel belangrijker! Het was een moment van verbinding met leeftijdsgenoten, al was het dan wel op zijn eigen manier. Natuurlijk wou hij dat het ook anders kon. Maar dat was onmogelijk. Toch?
Vic zette zich wat rechter op en schoof het gordijn een beetje opzij. Zijn handen rustten op de wielen. Hij was er helemaal klaar voor. Het voetbaltornooi van de buurtjongens zou zo meteen plaatsvinden in ‘zijn’ doodlopende straat.

Na een uitgebreide begroeting van de jongens onder elkaar gaf Lars, de spits van de groep, de aftrap. Het spel was begonnen!
Even later belandde de bal in de zelfgemaakte goal — bestaande uit twee grijze vuilbakken — en de jongens juichten elkaar luid toe. Vuistjes werden op elkaar geslagen, borststoten en schouderklopjes geïncasseerd. Vic sloeg een kreet en hief zijn handen in de lucht. De tegenstanders spraken elkaar moed in en staken troostend duimpjes omhoog. Maar het spel was nog niet beëindigd! Er waren nog tien minuten te gaan!

Vic rolde dichterbij om de wedstrijd nog beter te kunnen volgen. Zijn neus raakte daarbij het bevlekte raam. Hij hield zijn adem in en staarde naar Lars, die de bal aan zijn voeten hield. Zou het hem lukken? Nog één goal en ze waren binnen!

Lars maakte aanstalten naar zijn vriend en trapte de bal zo hard als hij kon diens richting uit. Maar in zijn gewaagde poging om de bal weer over te nemen, struikelde hij over een slingerende tak. Hij viel languit op het ruwe asfalt en al gauw liep er bloed uit zijn rechterknie.
“Auw, auw!” riep hij luid, terwijl hij zijn knie stevig vastgreep.
Sam, een grotere jongen met een beginnend snorretje, snelde naar Lars toe en hurkte bezorgd naast hem neer. Hij gebaarde wild in het rond en keek gespannen om zich heen. Hij was duidelijk in paniek.
Vic zag het allemaal gebeuren en tikte op het raam. De hele bende keek op en stapte op hem af. Vervolgens gingen ze één voor één zijn huis binnen.

Na een tijdje maakten de jongens hun straatvoetbal verder af. Lars had daarbij een grote pleister om zijn knie. En met zijn handen duwde hij Vic vooruit in de rolstoel.
Ze hadden veel plezier. Vic joelde het uit.

“Nu Vic, gooien!” riepen zijn ploegmaten enthousiast.
Zo hard als hij kon, wierp Vic de bal tussen de twee vuilbakken door. De keeper raakte het rollende ding nog even aan maar liet hem nadien noodgedwongen wegglippen naar links.
“Ja! Gelukt! Goal!”

Iedereen was door het dolle heen. De jongens sprongen wild naast Vic op en neer en gaven hem op zijn beurt stoere schouderklopjes. Hij glunderde! 

“Volgende week terug?” lachte Lars, terwijl hij zijn hand op Vics schouder legde.
“Zeker!” lachte Vic breed. “Ik zal er zijn!”