(Opdracht)verhalen voor kinderen en tieners

De donkerte vult de kamer. Lichtjes worden flauw ontstoken en dekens worden over de lange, slungelige lichamen van mijn medebewoners gelegd. De avond is aangebroken en weldra zou de nacht volgen. Ik voel de spanning in mijn lijf omhoog kruipen, tot helemaal in mijn keel waar het me schreeuwerig toe roept. Ik weet dat ik geen keuze meer heb. Er is geen tijd meer voor uitstel; het moet nu gebeuren! Ik zucht en slenter naar het schuifje van de ladekast. Daar neem ik heel voorzichtig het gevaarlijke instrument vast, hou het stevig geklemd tussen mijn vingers en loop er mee naar de zetel. De nagelknipper zweeft dreigend boven mijn duimnagel. In gedachten tel ik af tot het moment dat die grijze nagelmoordenaar weer kan toeslaan. En in een flits word ik teruggekaatst naar dat ene moment uit mijn kindertijd.

Je ligt  vlak naast me of toch alleszins in mijn buurt. Soms slaap je in mijn handtas, wandel je met me mee in m'n broekzak of hang je achter een ijzerdraadje dat je op het dashboard van mijn auto houdt. Maar je bent er wel altijd. Soms misschien een beetje té veel. Jouw aanwezigheid is soms zo indringend dat het me roept als ik het geen aandacht geef. Je trekt aan me en schreeuwt naar me als je zonder mijn vingers op je scherm alleen aan de kant ligt te wachten. En ondanks ik me bewust ben van jouw zielige smekende aandacht, kan ik het toch vaak niet laten je te negeren. Ondanks dat ik weet dat je me geregeld stress geeft door constant nieuwe prikkels te geven, lijk ik je niet te kunnen ontlopen. Langs de andere kant geef je me ook vreugde, zekerheid en duidelijkheid; iets wat ik hard nodig heb. Misschien is het daarom wel zo moeilijk om je te lossen. Deels loop ik graag van je weg om meer innerlijke rust te vinden en deels stap ik naar je toe om de bevestiging en sensatie te krijgen waar ik nood aan heb op dat moment. 't Is als een haat-liefdeverhouding, als kat en hond die samen slapen of als broer en zus op de achterbank van de auto. Ik heb je nodig maar toch ook weer niet.

Toevallig had ik net gisteren velletjes onder de nagelriem van mijn rechterduim afgetrokken. Nu kijk ik dus naar een rood uitziende huid met nog andere losse velletjes er om heen. Want hoe hard je ook trekt en scheurt, die velletjes blijven aanwezig. Ze wisselen elkaar af, gaan in elkaar over als een soort transformer. "De velletjes - transformer". 't Zou zowaar een goede titel zijn voor één of ander goedkoop griezelboek. Ook onder en rond mijn andere nagelriemen bevinden zich losse velletjes. Ze delen allemaal een verhaal met eenzelfde hoofdpersonage; stress. Stress in de vorm van spanning die ik voel bij een spannende film. Stress wanneer ik in de wachtzaal bij de dokter denk aan al de dingen die nog moeten gebeuren. Of stress die voortvloeit uit frustratie wanneer je alweer in de file staat op weg naar je werk. Ik ervaar eigenlijk continue stress. Zelfs met dit nu zo te schrijven, voel ik een spanning zitten hoog in mijn borstkas. Adem Joke, adem en vertraag. Laat de velletjes niet langer transformeren. Het is tijd voor een titel op een iets kwalitatiever boek.

Washandjes...onmisbare stoffen wasdoekjes die je meeneemt op kamp. Donker gekleurde voor de onderkant en licht gekleurde voor het gezicht en bovenlichaam. 't Zijn redders op uitstap wanneer de zon genadeloos haar felle hittestralen op je afvuurt. Of wanneer de zoon voor de zoveelste keer de slaap niet kan vatten omdat zijn lichaam geen verkoeling vindt. 't Zijn afdrogers voor je vingers zodat je niet met natte handen je telefoonscherm moet aanraken wanneer je in bad zit en insoppers van heerlijk schuimende zeep die je mousserend over je lichaam uitwrijft. Maar het zijn ook koortsremmers wanneer ze lauw vochtig op een voorhoofd worden gelegd en beschermers van glazen flesjes op reis. Ze zijn m.a.w. zo eenvoudig dat ze werkelijk voor alles kunnen dienen. Van badpoppen die schuimetend hun reis doorstaan in golvend water tot puistenverwijderaars wanneer ze worden ingesmeerd met groene lotion. Van hondenbrokverstoppers tot knikkerzakjes en van zonnebrildragers tot geldpouches. Steeds dankbaar om het gebruik ervan en toch gooien we ze nadien afgedankt weg in de overvolle wasmand. Wasmanden vol puberzweet, gedragen kousen van een week oud en gebruikt ondergoed. Als ze geluk hebben worden ze na enkele dagen bevrijd van die gistende, bacteriegroeiende plek om dan vervolgens zot gedraaid te worden in een grote trommel vol water en vloeibare chemicaliën. Ik hoop ergens dat ze bewusteloos geraken tijdens hun wasreis, met geheugenverlies tot gevolg. Zo kunnen ze alle traumatiserende beelden die ze hebben gezien, voorgoed vergeten. En dan hoop ik dat vooral voor die donker gekleurde washandjes...

Geuren zijn niet zomaar losse, al dan niet chemisch ruikende gasdeeltjes. Ze doen iets met onze hersenen. Mogelijks ontstaat er een verdedigingsreactie van ons brein door een afkeer te uiten voor dat bakje vervallen vlees, dat stinkend in de koelkast ligt te rotten. Zonder die bedorven geur had je het hele zaakje misschien vlot naar binnen gewerkt, waardoor de wc - pot je nieuwe beste vriend werd. Of een geur roept bepaalde herinneringen bij je op. Zoals een chloorlucht dat bij een zwembad hoort en een muffe koekjesgeur bij je grootouders thuis. Ik ben zo héél erg fan van aftersun. Ik noem het "vakantie in een potje" en waan me in tropische oorden wanneer ik het op mijn huid uitsmeer. Het laat me terugkeren naar ontspannen zonvakanties die een rode gloed op mijn gezicht - of hele lijf - hebben achtergelaten. Het doet me denken aan zwoele zomeravonden met prachtige goudoranje zonsondergangen en verfrissende cocktails met zo'n parasolletje bij. Het is een frisse geur om bij weg te dromen, om te genieten in zijn pure vorm. Beter dan parfum of het allerduurste wasmiddel. En... je kan de rekening ervan binnenbrengen bij de mutualiteit! :)