De slak en het jachtluipaard

Dit verhaal gaat over een bijzondere vriendschap tussen Shelly de slak en Snelle het jachtluipaard. Ze waren beste maatjes en deden werkelijk alles samen! Zo konden ze zij aan zij genieten van een prachtig gekleurde zonsondergang bij hun geliefde dikke boom. Of ze zwommen kronkelende riviertjes door waarbij Shelly dan werd gedragen door de sterke rug van Snelle. 
Op een dag gingen ze samen wandelen doorheen het prachtige landschap waar ze woonden. 
Shelly kroop traag vooruit terwijl het gras kriebelde aan zijn buik. Snelle probeerde het tempo van zijn vriend te volgen maar voelde zijn staart er zenuwachtig van worden. Hij wou rennen, lopen, jagen. 
"Zal ik je op mijn rug dragen?", stelde hij voor aan zijn vriend Shelly. "Dan kunnen we sneller gaan. Dat ga je vast leuk vinden!"
Maar Shelly schudde zijn kop en zei: "nee hoor, laat me maar even. Maar ga maar. We zien elkaar aan de overkant van de grote weide."
"Weet je het zeker?", vroeg Snelle verbaasd. "Het is heus geen moeite!"
"Heel zeker! Ga nu maar."
En zodus gingen de twee vrienden even ieder hun eigen weg, hoewel ze hetzelfde pad volgden. 
Snelle bereikte de overkant al na twee minuten en genoot met volle teugen van het heerlijke rennen door het hoge gras en wilde bloemen. 
Shelly daarentegen begroette zijn vriend pas weer na drie uren. Hij zette zich op zijn kop en rustte uit terwijl ze zo samen verder wandelden naar hun schuilplek. Onderweg begon Shelly een praatje: "En? Was het fijn? Wat heb je allemaal gezien, Snelle?"
"Gezien?", vroeg Snelle. "Ik heb niet veel gezien. Ik heb lekker gerend! Er was ook niet veel te zien, toch?"
"Nou, ik heb anders heel wat gezien!", zei Shelly. "Zag je die blauwe en gele vlinders dan niet dwarrelen in de lucht? En de lieveheersbeestjes op de korenbloemen?"
"Euh... nee."
"En de krekels in de struiken of de sprinkhanen tussen het gras?"
"Nee ook niet."
Snelle voelde zich opnieuw nerveus worden in zijn staart. Had hij dit echt allemaal gemist? 
"Wel, ik heb het wel allemaal gezien en ik heb ze allemaal gedag gezegd en een kort praatje met ze gehad. Het gaf me een warm en blij gevoel."
"Ik heb helemaal niemand gezien", zei Snelle ietwat bedroefd. 
"Weet je, Snelle. Het leven is dan ook geen race. Je moet af en toe durven stilstaan of vertragen. Je zal veel meer zien, veel meer beleven."
"Is dat zo?"
"Heus waar!"
Snelle dacht even na over de wijze woorden van zijn kleine vriend, terwijl zijn poten hun weg vervolgden. 
"Goed. Dan zal ik volgende keer met je meegaan", besloot hij tenslotte. 
En zogezegd, zo gedaan. Na een tijdje heerlijk rennen doorheen open vlaktes, wandelde Snelle de laatste meters rustig mee aan de zijde van zijn vriend. En wat hij op die enkele stappen zag, was zoveel meer dan hij ooit eerder had gezien! Zijn staart werd er vol, warm en gelukkig van. 

Creatief schrijven:
- maak een kort verhaaltje waarbij Shelly en Snelle samen naar de dansles gaan. Shelly is al heel snel moe terwijl Snelle maar blijft dansen. Wat kan Snelle doen? Of wat doet Shelly?