De hoek in

De hoek in

Verdrietig stond hij in de hoek, met zijn rug tegen de muur. Terwijl hij nadacht over de gebeurde feiten, wentelde hij zich in zelfmedelijden en werd enkel alleen maar bozer.
“Waarom moet ik steeds in de hoek? Jij bent er toch ook?”, vroeg hij aan haar.
“Hoho, niet zo’n toontje aanslaan, hoor! Ik word gestraft door de afwas te doen en voor het eten te zorgen. Je zou maar beter zwijgen!  Jij moet daar gewoon maar staan terwijl ik hard moet werken.”
“En denk je dat ik dat leuk vind misschien?” Zijn stem werd hoger en scherper.
“Lijkt me best wel chill, ja!?”
“Chill? Kom, je zou het nog geen tien minuten uithouden.”
“Oh nee?”
“Nee! Maar goed, laten we ruilen dan!”
Maar daarop begon ze heel hard te lachen.
“Ruilen? Kom zeg, dat kan toch helemaal niet? Daar is zelfs geen beginnen aan!”
“Hoezo niet? Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Gewoon een beetje water laten lopen en de vuren opzetten. Kan ik best wel!”
Ze keek hem streng aan en gebaarde met haar bleke vinger in de lucht: “Jij denk dat je mijn taken kan overnemen?”
“Zeker wel! Waarom ook niet?”
“Nou gewoon, omdat jij een hoekkast bent en in de keuken.”